บ่น

 

บ่นเข้าไป จะสุขไหน เท่าบ่นเธอ
บ่นจนเบลอ จนเธอ ทนไม่ไหว
บ่นน้อยน้อย บ่นคอย วันเธอตาย
บ่นคล้ายคล้าย เวรกรรม ตามเธอมา

บ่นทุกวัน บ่นอย่างนั้น ไม่ทันคิด
บ่นจนติด บ่นเพ้อเจ้อ ไม่เข้าท่า
บ่นทำไม ไร้สติ เสียเวลา
บ่นจนค้าง กรามอ้า เป็นตะคริว

บ่นบ่นบ่น บ่นเข้าไป ใกล้จะบ้า
บ่นกะหมู บ่นกะหมา จนหน้านิ่ว
บ่นทุกวัน บ่นทุกที่ ไม่มีคิว
จนเกือกปลิว ปากเลือดกลบ สงบเลย

 

โดย
อดีตปีศาจสุรารำพันใต้พระจันทร์เดือนเสี้ยว
(นามปากกาที่สันหนังสือไม่พอใส่)

อันนี้ฉบับเลียนแบบ ของจริงต้องไปอ่านที่ EscRiBiTioNiSt*
อย่าโกรธกันนะ หนูมุุก อยากมาว่าลุงขี้บ่นนักนี่

……………………………………………………

จะว่าไป ผมก็เป็นคนที่ขี้บ่นอยู่ไม่น้อย แถมยังชอบบ่นในเรื่องที่คนอื่นเขาไม่บ่นกัน แต่ดันไปบ่นเรื่องที่คนเขาเฉยๆ เลยดูจะกลายเป็นตัวประหลาดในสายตาคนทั่วไป

แต่ไอ้ที่ประหลาดไปกว่านั้น บางเรื่องผมไม่ได้บ่น แต่ผมสอน ลูกสาวผมก็มักจะบอกว่า
“นานๆพ่อกลับมาที ทำไมบ่นเยอะจัง” ไม่ก็
“พ่อบ่นอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวแก่มากกว่านี้นะ”

บางครั้งคนแก่อย่างผมก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน ว่าเด็กๆเขาใช้เส้นมาตรฐานตรงไหน ตัดสินระหว่างการบ่นและการสอน โดยส่วนตัวผมเอง ผมใช้เกณฑ์ที่ผมคิดเอาเองว่า นี่คือการบ่น

1.ใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล ประเภทแล่นปรี๊ดขึ้นหัว แล้วพุ่งออกปากไปเลย

2.เรื่องไม่เป็นเรื่อง เรื่องไร้สาระ เรื่องที่ไม่เป็นประโยชน์ แม้แต่กับหมาแมวที่ไหน นึกอยากพูดอะไรก็พูด กลัวคนเขาจะนึกว่าเป็นใบ้รึเปล่าไม่รู้ เรื่องชาวบ้านไม่ได้เกี่ยวกับตัว ก็ยังอุตส่าห์เอามานั่งพูด ไอ้บ่นเรื่องไม่เป็นเรื่องนี่แหละ เห็นได้เรื่องทุกราย

3.พูดถึงเรื่องใดๆ โดยไม่มีแนวทางแก้ไข หรือปฎิบัติให้มันดีกว่าเดิม ประเภทลูกยายติกับลูกตาประชด จบสาขาแดกดันศาสตร์มาตั้งแต่เกิด อะไรของคนอื่นไม่ดีทุกเรื่อง

และข้อสุดท้าย 4.ไม่มีความจริงใจ ไม่มีความหวังดี ต่อผู้ฟัง พูดไปให้มันรำคาญหูเล่น เห็นแล้วมีความสุข สงสัยเป็นโรคจิตแบบไม่รู้ตัว

แต่ก็นั่นแหละครับ มันแล้วแต่ความรู้สึกของแต่ละคน อันนี้คงไปกะเกณฑ์อะไรไม่ได้ แม้แต่กับลูกก็เถอะครับ

บางทีความปรารถนาดีของคนหนึ่ง มันอาจกลับกลายเป็นเรื่องน่ารำคาญใจของอีกคนหนึ่งก็ได้

ชีวิตสอนให้ผมรู้ว่า แม้มีความคิดดี ก็ต้องเลือกวิธีให้ถูกด้วย