ฝนพร่างพรม ยืนสั่นด้วยลมเหน็บหนาว
เหลือบเหลียวมองดูผู้อื่นเขา ใครไม่เหมือนเรา มีคนเฝ้าคอยหา
ทอดถอนใจ ยืนหลบอยู่ใต้ชายคา
ทางนั้นอีกไกลเท่าใดหนา มืดและเหว่ว้า สุดจะหาทางไป
เมฆหลบจันทร์ เห็นเธอนั้นยืนถือร่มไม่ไกล เธอร้องเรียก ฉันยอมเปียกฝ่าออกไป แต่เธอกลับกลายหลีกหนี
ฝนเปียกร่าง ทุกหนทางมืดเลือนลางสิ้นดี ก้มหน้าเดินฝ่าฝนซัดสาดฤดี ยังหนทางราตรีอีกไกล
เดินก้มหน้า แล้วแต่ชะตาพาให้
หนทางมืดมิดยังอีกไกล หวังแต่เพียงใจ ไปให้ถึงสุดหนทาง
เมื่อก่อนบ้านเราใกล้กัน เธอกับตัวฉันทุกวันเที่ยวเล่นไม่เคยเว้นว่าง
สองเราร่วมทาง
ไปโรงเรียน พากเพียรด้วยกัน ทุกๆวันเธอกับตัวฉันมั่นหวัง
เราสองคนผ่านเลยพ้นวัย สู้โลกกว้างใหญ่จริงจัง
จะจูงมือยึดถือพลังเพื่อสร้างอนาคตไกล
แล้วฉันก็เริ่มรักเธอ หัวใจเสนอ อยากบอกรักเธอ รักเธอด้วยใจ
แม้นโลกมลาย
แต่ตัวฉัน นั้นไม่กล้าเอ่ย เพียงเฉลยเธอด้วยสายตาเป็นนัย
เธอคงมองไม่เห็นสายตาที่พาลงสู่หัวใจ
เธอยังมองฉันเป็นเพื่อนชายที่ใกล้ชิดกันเรื่อยมา
ใจฉันจึงขมขื่น ไม่อาจฝืนกลืนความรักที่มีมากล้นทนมองหน้า
จึงจำขอลาเธอจากไกล
ในวันนี้เธอวิวาห์ หัวใจเจ็บชาเพราะความไม่กล้ากลับพาพัดให้
สองเราแสนไกล
หลั่งน้ำตาฉันมายินดี รักฉันนี้จะมั่นต่อเธอไม่คลาย
ดับอาทิตย์ปิดดวงจันทราแม้บังดาราลับหาย
รักของฉันนั้นยังประกายสาดใจเธอไม่รู้เลือน
วันนี้เธอวิวาห์ ในแววตาฉันยังเหลือประกายวาววามความเป็นเพื่อน
สุขไม่รู้เลือน…จากใจฉัน
สหัสเดชะ
2524
มีแต่ความคิดถึง
ฉันจึงอยากชิดใกล้
แต่เธอไม่เข้าใจ
ผลักไสด้วยสายตา
เหลือแต่ความปวดร้าว
ทุกคราวที่พบหน้า
เจ็บในอุรา
จนไม่กล้าพบกัน
คืนวันผ่านไป
อยากตัดใจจากพลัน
หากรักดังฝัน ตื่นพลันเปลี่ยนไป
พบกันใหม่คงไม่ช้ำอุรา
เหลือแต่เพียงความหลัง
ฝังไว้ใต้ใบหน้า
เก็บเหตุการณ์ผ่านมา
ไว้ซับน้ำตาให้ตัวเอง
สหัสเดชะ
พ.ศ.2530
อ้างว้าง…ฉันเดียวดายเหลือเกิน
ไม่มีใครเดินข้างเรา
ชีวิต…ฉันเหงา เหลือเพียงแค่เงาข้างกาย
ไม่มีความหมาย หัวใจเดียวดายเกินทน
ก้าวไป…ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครทักสักคน
ชีวิต…สับสน หนทาง เวิ้งว้างน่ากลัว
เมฆหมอก…สลัว มืดมัวเกินจะก้าวไป
แผ่นผืนฟ้าเป็นสีเทา เหงาและเปลี่ยว
ดั่งฉันยืนคนเดียวต้องหวั่นไหว
อยากจะมีใครสักคน ชิดเคียงใกล้
คนที่หัวใจเหมือนฉัน
หากเธอไร้ซึ่งคนเข้าใจ รู้สึกเดียวดายเช่นกัน
หยุดยืน…ข้างฉัน ร่วมกันสร้างวันสดใส
จับมือ ก้าวไป หัวใจสองดวงเลิกเหงา
แผ่นผืนฟ้าเป็นสีทอง สองใจมั่น
ความรู้สึกที่ผูกพันจากวันเหงา
จะมั่นคงนานแสนนาน ทิ้งวันเศร้า
สองเรามีกันและกัน
สหัสเดชะ
พ.ศ.2533
เขียนด้วยรัก…รักมั่น…ให้กันไว้
ครั้งหนึ่งใน…วันวาน…เคยสานฝัน
เคยชิดใกล้…หัวใจ…เคยผูกพัน
มีเธอฉัน…เคียงกัน…ทุกเวลา
เคยเคียงคู่ดูแสงตะวันรอน
เคยเปียกปอนฝนฉ่ำพรำจากฟ้า
เคยเริงรื่นชื่นบานผ่านเวลา
เคยมองตาพาใจเข้าใจกัน
เคยรู้สึกสุขใจยามใกล้ชิด
เคยเฝ้าคิดไปแสนไกลในทางฝัน
เคยรับรู้สิ่งดีดีมีให้กัน
เคยผ่านวันผ่านเวลาผ่านนาที
จากกันไปแสนไกลไม่ได้ลา
สุดฝั่งฟ้าลับหายเพียงไหนนี่
แม้คำมั่นสัญญาไว้ในวจี
ไม่เคยมีให้จำสักคำเดียว
ไม่มีแม้ภาพถ่ายไว้ให้จำ
ไม่มีคำให้อาวรณ์ตอนเปล่าเปลี่ยว
ไม่มีของไว้เตือนจิตสักนิดเดียว
มีสิ่งเดียวเพียงตราในดวงใจ
แผ่นฟ้านั้นกั้นไว้จนไกลห่าง
แผ่นดินกว้างขวางกั้นเกินฝันได้
แผ่นทะเลโอบกันเพียงกั้นกาย
แผ่นผืนทรายทอดกันฉันและเธอ
มีเพียงดาววาววับระยับฟ้า
แทนดวงตาเฝ้ามองอยู่เสมอ
ถึงรู้ดีไม่มีวันพบเจอ
ได้เพียงเพ้อเป็นกลอนเรียงเขียนจากใจ
สหัสเดชะ
ค่ำคืนเดียวดาย
26 มิ.ย. 43
ทิวาใกล้ลาจากไปพลัน แสงนวลของดวงจันทร์เยือนหล้า
สาดเรื่องรองผ่องผืนนภา ฟ้าอาลัยลาจากตะวัน
สวัสดีครับอาจารย์ ไม่ได้ติดต่ออาจารย์นานเลยครับ ทีแรกคิดว่าจะได้ไปกำแพงแสนอีก แต่พอดีทางโรงงานปุ๋ยเปลี่ยนไปใช้ระบบกำหนดแบบปริมาตร ไม่ได้ใช้น้ำหนักแบบที่ผมคิด เลยเปลี่ยนคนทำ ผมเลยไม่ได้มีโอกาสไปเลยครับ อ่านเพิ่มเติม
ต่างคนต่างจิตใจร้อยพัน
แต่ละสิ่งก็พลันผันไป
เส้นทางชีวิตลิขิตไว้
ต้องปล่อยไปตามชะตา
เกิดกำเนิดทั่วไปคล้ายกัน
ชะตาเปลี่ยนเวียนหันผันมา
ปล่อยตามชีวิตลิขิตฟ้า
เจ็บหนักหนาฟ้าประทาน
อยากกระชากฟ้าผ่าผืนดินดูใจ ฟ้าไฉนทรมาน
มีชีวิตดวงจิตชอกช้ำแหลกราญ ฟ้าใยช่างไม่ปราณี
เกียรติชื่อเสียงกีดกั้นชั้นชน
ลาภตำแหน่งเปรอปรนคนมี
ชีวิตชะงักเพราะศักดิ์ศรี
สิ่งเหล่านี้ล้วนลวงตา
สหัสเดชะ
2524
Work and Life Records 