ลมหนาวกับตีนเป็ด

อากาศเปลี่ยนเป็นหน้าหนาวมาแล้วเกือบสัปดาห์ ถึงจะร้อนบัลลัยเหมือนเดิมก็ตามทีเถอะครับ แต่ก็ไม่มีฝน อากาศแห้งลง มืดเร็วขึ้น และที่สำคัญสัญลักษณ์ที่บ่งบอกว่าเข้าหน้าหนาวแล้ว นั่นคือกลิ่นของดอกตีนเป็ดที่คละคลุ้งอยู่ในอากาศนั่นเอง

ต้นตีนเป็ด หรือชื่ออย่างเป็นทางการคือ พญาสัตบรรณ เป็นไม้ยืนต้นขนาดต้นสูงใหญ่ โตเร็ว เป็นไม้เนื้ออ่อน เป็นต้นไม้ประจำจังหวัดสมุทรสาคร ออกดอกเป็นช่อ ดอกเริ่มบานประมาณเดือนตุลาคม-ธันวาคม เมื่อดอกบาน 1-2 วัน จะส่งกลิ่นแรงมาก กลิ่นนี้บางคนก็ว่าหอม บางคนก็ว่าเหม็น บางคนถึงขนาดเวียนหัวเลยทีเดียว

ต้นตีนเป็ดในรูปสองตันนั่นมันอยู่หน้าร้านผมเองครับ ส่งกลิ่นชวนปวดหัวให้ผมได้ทุกเย็นมาสัปดาห์หนึ่งได้แล้ว มันก็เป็นธรรมดาของหน้าหนาว ที่ดอกไม้ต่างๆจะแย่งกันบาน แย่งกันออกดอก ถึงได้มีงานพรรณไม้สารพัดจัดกันในช่วงหน้านี้เต็มไปหมด ต้นที่กลิ่นมันน่าดม หอมเย็นๆ อย่างโมกข์ที่ข้างร้าน มันก็ชื่นใจนะครับเวลาได้กลิ่น แต่แรงฉุนขนาดตีนเป็ดสองต้นนี้ เล่นเอาแย่ไปเหมือนกันครับ แสบจมูกไปหมด

แต่หน้าหนาวไม่ได้มีกลิ่นตีนเป็ดอย่างเดียวหรอกครับ ที่ส่งกลิ่นฉุนชวนอ้วกมาเพื่อบอกว่าเข้าหน้าหนาวแล้ว ยังมีกลิ่นขยะที่ส่งมาจากกองขยะกำแพงแสน ที่รวบรวมขยะที่คนกรุงเขาไม่เอาแล้ว เอามาทิ้งไว้ให้คนบ้านนอกอย่างพวกผมต้องอดทนกับกลิ่น ที่มันแรงกว่าตีนเป็ดไม่รู้กี่เท่า และที่สำคัญไม่เห็นใครหน้าไหนตั้งแต่ อบต ยัน อธิการ คิดจะแก้ไขเลยสักคน

พูดถึงเรื่องนี้แล้วรู้สึกกลิ่นตีนเป็ดมันดูเหม็นมีเหตุผลขึ้นมาทันทีเลยล่ะครับ

ลาก่อน Theme เก่า

ผมเริ่มใช้งานบล็อกบน WordPress มาตั้งแต่ปี 2006 ก็เริ่มใช้ Theme นี้ และใช้มันมาตลอดเก้าปีกว่า ผมค่อนข้างคุ้นเคยกับมันราวกับเพื่อนสนิท ถึงแม้ระยะหลังจะถูกเตือนว่า Theme ที่ใช้อยู่นี้มันเก่าเกินไปและต้องเปลี่ยน ผมก็ยังหน้าด้านใช้มันมาเรื่อยๆ จนถึงวันนี้

วันนี้ผมคิดถึงการเปลี่ยน Theme และเริ่มหา Theme ใหม่ เสียเวลาไปครึ่งค่อนวัน ก็ยังหา Theme ที่ถูกใจไม่ได้ เปิดอันไหนมาดู ก็หาข้อติได้ตลอดยังกับกรรมการตัดสินร้องเพลงทางทีวี จนเริ่มเย็นย่ำก็เริ่มคิดว่า คงต้องเลือกอะไรก็ได้ที่มันพอใช้ได้ จะเอาแบบถูกใจทั้งหมดคงไม่ได้แน่ๆ

เสียดาย Theme เก่าก็เสียดาย เพราะรู้ว่าถ้าเปลี่ยนไปแล้วจะไม่มีทางย้อนกลับได้ เพราะ Theme นี้มันโบราณจนไม่มีให้ติดตั้งแล้ว แต่มันก็เหมือนวิถีของคนเรา ที่เมื่อถึงจุดที่ต้องเปลี่ยนมันก็ต้องยอมเปลี่ยน ถึงรู้ว่าไม่ได้สิ่งที่พอใจถูกใจทั้งหมด แต่ก็ต้องเลือกเอาที่ดีที่สุดที่ยอมรับได้

ผมก็ไม่แน่ใจว่า Theme ใหม่จะถูกใช้นานเท่าเดิมไหม หรือจะถูกเปลี่ยนอีกกี่ครั้ง แต่มันก็เป็นไปตามที่มันควรจะเป็น ไม่ว่าผมจะชอบหรือไม่ มันก็ต้องเป็นไปตามนั้น

ส่วนเหตุผลที่ต้องลุกมาเปลี่ยน Theme ที่หลายคนอยากรู้ ซึ่งที่จริงว่าจะไม่เล่าให้ฟัง แต่ผมว่ามันต้องมีคนอยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้ Theme ที่ปฎิบัติหน้าที่มาเกือบ 10 ปีต้องโดนปลดแบบฟ้าผ่าแบบนี้ เหตุผลมีเพียงข้อเดียวคือ
ตัวหนังสือมันเล็กจนตาแก่คนนี้อ่านไม่ออกแล้วแล้วครับ

ไหว้พระ ทำบุญ

ปีนี้ผมไม่ได้กินเจอย่างที่เคยทำมาตลอดเกือบยี่สิบปี มีเพียงบางปีที่ผมไม่สะดวก ผมก็จะเว้นไป อย่างที่หลายๆคนรู้ดีว่า ผมถือเอาความสะดวกเป็นหลัก ทำแล้วไม่เดือดร้อนกับตัวเองและผู้อื่นผมก็ทำ แต่ปีนี้มันไม่สะดวกเอาจริงๆ เลยต้องงด

ไอ้ที่ว่าไม่สะดวกของปีนี้ มันไม่สะดวกใจครับ ผมกินเจไปแล้วหนึ่งวัน แต่รู้ตัวเลยว่า คงไม่ได้กุศลเท่าไร ใจมันหงุดหงิดรุ่มร้อน เลยตัดสินใจปีนี้เว้นไปก่อนแล้วกัน ไว้พร้อมแล้วค่อยมาว่ากันใหม่ในปีต่อไป

ก็เพราะรู้สึกหงุดหงิดไม่สบายใจนี่แหละครับ เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา เลยออกไปไหว้พระทำบุญเสียหน่อย แถมถือโอกาสไปเที่ยวเสียด้วยเลย วัดที่ผมเล็งเอาไว้คือวัดถ้ำเสือ ที่ท่าม่วง กาญจนบุรี

ผมเดินทางด้วยเส้นจากกำแพงแสน ไปแยกพระแท่นดงรัง ไม่ได้ไปทางบ้านโป่ง เส้นนี้รถน้อย ทางสี่เลนขับสบาย สองข้างมีแต่ทุ่งมีแต่ป่า ผ่อนคลายดีครับ ขับผ่านวัดพระแท่นดงรังออกไปแยกท่าเรือ ไปจนถึงแยกท่าม่วง เลี้ยวเข้าไปผ่านเขื่อนแม่กลอง จากนั้นก็มีป้ายบอกทางตลอด ไปถึงวัดได้ไม่ยาก

จอดรถเสร็จก็เงยมองวัดแล้วใจหาย เห็นบันไดแล้วแทบสตาร์ทรถกลับ ไม่ได้สั้นๆ นะครับ ขณะที่ลังเลว่าจะเอาไงดี อุตส่าห์ถ่อมาจนถึง จะมาแพ้บันไดแค่นี้น่ะหรือ ก็ได้ยินคนที่มาเที่ยวคุยกันเรื่องรถกระเช้า ตาแก่คนนี้รอดไป จ่ายค่าขึ้นคนละ 10 บาท แค่นี้ก็ไม่ต้องตะกายขึ้นบันไดไปหอบให้อายคนแล่วครับ

ขึ้นไปข้างบนได้ก็ไปซื้อดอกไม้ธูปเทียนไหว้พระองค์ใหญ่ ที่เป็นสัญลักษณ์ของวัดนี้เลยก็ว่าได้ หลังจากไหว้พระ ปิดทอง ก็เดินไปทำบุญ แล้วแวะดู แวะถ่ายรูปกับเขาเสียหน่อย เดี๋ยวจะหาว่ามาเล่าแบบแห้งๆ ไม่มีอะไรให้ดู

แล้วก็มาถึงเจดีย์เก้าชั้นที่เห็นด้านซ้ายในรูปนั่นแหละครับ เห็นป้ายบอกว่ามีพระบรมสารีริกธาตุ ก็เลยอยากเข้าไปไหว้เสียหน่อย สองสามชั้นแรกก็ดีหรอกครับ คนก็ยังเยอะ เสียงคุยกันดังไปหมด เดินก็ลำบาก แต่พอไปถึงชั้นห้าชั้นหก เสียงก็เบาลง คนก็เริ่มบางตา เดินสบาย ผมน่ะถอดใจตั้งแต่ชั้นเจ็ดแล้ว ดูท่าจะไม่ไหว อุตส่าห์เสียเงินขึ้นรถกระเช้าขึ้นมา ดันมาหมดท่ากับการขึ้นเจดีย์นี่เสียแล้ว

แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ มาจนถึงป่านนี้แล้ว อีกสักหน่อยก็ถึงแล้ว ว่าแล้วตาแก่คนนี้ก็กระย่องกระแย่ง หอบสังขารไปจนถึงชั้นบนสุดจนได้

ขึ้นมาก็อย่างที่เห็นในรูปล่ะครับ คนแทบไม่มีเลย ที่มีก็ไม่พูดอะไร มีแต่เสียงหายใจฟืดฟาด ตาแก่คนนี้งัดยาดมออกมาสูดแล้วสูดอีก เข้าไปไหว้พระบรมสารีริกธาตุนี่แทบจะอ่านบทสวดไม่ได้ ตาพร่าไปหมด

กลับลงมาจากยอดเจดีย์อย่างลำบากยากเย็น กว่าจะลงจากเจดีย์ได้ สภาพเหมือนคนใกล้พิการเต็มที เดินไม่ได้เป็นปกติมนุษย์เลย ลงมาแวะพักนั่งกินน้ำเลยคุยกับแม่ค้าที่ขายน้ำ แม่ค้าบอกให้แวะไปดูถ้ำเสือที่อยู่ด้านข้าง ไอ้ใจผมน่ะอยากนั่งรถกระเช้าลงแล้วกลับแล้ว แต่ไหนๆ มาทั้งที ก็แวะไปเสียหน่อย

หลังจากถามไถ่ทางจากแม่ค้าก็เดินมาลงทางด้านข้าง เป็นบันไดยาวเลย เริ่มรู้สึกว่าขาตัวเองชักสั่นมากขึ้นทุกที บันไดมันก็ไม่รู้จะยาวไปไหน แวะพักสักห้าหกครั้งได้มั้ง กว่าจะเดินลงมาถึงถ้ำเสือ

ด้านในถ้ำก็มีรูปปั้นพระอยู่ห้องหนึ่ง อีกห้องก็มีพระสงฆ์ที่คอยรับสังฆทาน สวดให้พรผู้ที่มาทำบุญ ตรงใกล้ทางออกก็มีให้บูชาเครื่องรางของขลัง ถึงตอนนี้ผมไม่ได้คิดอะไรแล้ว ออกมานั่งหอบอยู่กับพื้นหน้าถ้ำ ก๊อกสองก็หมดไปเรียบร้อย ไปไม่รอดแล้วจริงๆ

ข้างๆ มีวัดถ้ำเขาน้อย มีเก๋งจีนเก้าชั้นอยู่เหมือนกัน ผมก็ได้แต่ยืนดู นี่ถ้าใครมาชวนเดินขึ้นไปล่ะก็ ได้ตีปากกันบ้างล่ะ แค่นี้ก็แทบจะจองเมรุที่วัดแล้ว เหนื่อยชิบเลยครับ

ปีนี้ถึงไม่ได้กินเจ แต่ก็ได้ออกไปไหว้พระ ทำบุญ ก็รู้สึกดีครับ สบายใจ แต่มีติดอยู่นิดเดียว
ก็เรื่องทำอะไรไม่ประมาณสังขารตัวเองนี่แหละ จนวันนี้ยังปวดน่องจนเดินแทบไม่ไหวอยู่เลย
แก่แล้วดันห้าว มันก็จบไม่ค่อยสวยแบบนี้ล่ะครับ