สุดรัก สุดดวงใจ – ละครทุเรศแห่งปี

ว่าแล้ว ลองจั่วหัวแบบนี้ ต้องมีคนคลิกเข้ามา แล้วก็เตรียมคอมเม้นท์ด่า ใจเย็นหน่อยครับ ลองอ่านเสียก่อน ผมไม่ได้จั่วหัวหลอก แต่มันเป็นละครทุเรศแห่งปีสำหรับผมจริงๆ มาลองดูเหตุผลกันหน่อยไหมล่ะ

1.เป็นละครเรื่องแรกในรอบเป็นสิบปี ที่ทำให้ผมไปไหน ทำอะไรก็ไม่ได้ ต้องคอยมานั่งดูมันทุกตอน ความเป็นอิสระของผมหายไปหมด ตั้งแต่มีละครเรื่องนี้ เมื่อก่อนนี้ มันจะมีละครเรื่องนรกอะไร ผมก็ไม่สน ไม่ดูด้วย แถมใครชวนดูอาจมีด่า เพราะเบื่อละครไทย เนื้อเรื่องไม่เคยมีอะไรนอกจากแย่งตัวเดียวอันเดียวกัน แต่ละครทุเรศเรื่องนี้ เจอผูกเรื่องแบบนี้ ทำเอาผมอื้ง ในความไม่มีอะไร มันดันมีอะไรเต็มไปหมด

2.เป็นละครที่ผมนั่งดูด้วยความสงบ ปกติถ้าผมนั่งดูละครไทยกับใคร ถ้าไม่ลุกหนีผม ก็เปลี่ยนช่องทุกราย เพราะจะนั่งค่อนแคะ จับผิด ไม่ก็นั่งด่าตัวละคร อีโง่ อีทุเรศ ไอ้ควาย มึงเป็นคนจริงๆได้ซื้อฟางแดกไปแล้ว กูว่าแล้วขืนละครไทยคนใฃ้ไม่นินทาเจ้านาย เขาห้ามออกอากาศนะโว้ย ไม่ก็อีนี่มันเล่นละครหรือมันจ้องจะโชว์นมวะ แต่เพราะละครทุเรศเรื่องนี้ ทำเอาผมใบ้สนิท สิ้นลายแชมป์นักวิจารณ์ละครไทยประจำชุมชนอย่างยับเยิน ไม่ใช่ไม่มีอะไรให้ติ หรือให้จับผิด แต่ความสำคัญในเนื้อเรื่อง ในความรู้สึก มันกลบบังจนไอ้เรื่องที่ผมควรจะด่า มันกลายเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ทำเอาคนที่นั่งดูด้วยเห็นผมป่วยไปเสียอย่างนั้น

3.เป็นละครที่ใช้เพลงห่าอะไรก็ไม่รู้ ฟังทีไร อึ้ง อยากร้องไห้เสียทุกที เพลงก็ไม่ได้เพราะอะไรนักหนา คนร้องอย่างชรัส ผมก็ไม่ได้ชอบอะไรเป็นพิเศษ แต่เนื้อเพลง ดนตรี เสียงร้อง มันดันเหมาะเจาะลงตัว ทุเรศมากที่ทำให้ผมต้องเสียเงินโหลดริงโทน ทั้งที่ใช้มือถือมาเป็นสิบปี ไม่เคยเสียเงินกับไอ้เรื่องพวกนี้สักบาท แถมออกไปหาซื้อแผ่นจริงเป็นครั้งแรกในรอบ 5 ปี แต่ดันไม่มีขาย อายเขาไหมเนี่ย เจ้าพ่อเพลงผี mp3 ยังต้องออกไปหาซื้อแผ่นแท้น่ะ

4.เป็นละครที่ทุเรศมากที่ทำให้ผมต้องนั่งร้องไห้ไปดูไป อีตาสุขที่นิรุตติ์แสดง ก็ไม่รู้จะแสดงให้มันดีอะไรนักหนา ออกมาทีไร อดคิดถึงตัวเองไม่ได้ แอบร้องไห้เสียทุกทีไป

ผมรู้หลายคนไม่เข้าใจ มันจะอินห่าอะไรนักหนา กะไอ้แค่ละครเรื่องเดียว แต่สำหรับผู้ชายคนหนึ่ง ที่ต้องห่างลูก ออกมาดิ้นรนหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง เลี้ยงลูกให้สุขสบาย เหมือนคนอื่นๆเขา ลำบากยากเข็ญ บางช่วงไม่มีแม้แต่เงินจะโทรกลับไปหาลูก ฝนตกตอนเช้า ก็นั่งห่วงว่าลูกจะไปโรงเรียนยังไง ฝนตกตอนเย็นก็นั่งห่วงว่าลูกจะกลับบ้านยังไง ลมหนาวมาก็ห่วงว่าลูกจะห่มผ้าอุ่นพอหรือไม่ จะตักข้าวเข้าปากแต่ละคำ ก็นึกถึงลูกว่ากินข้าวแล้วหรือยัง จะอร่อยไหม ปีๆหนึ่ง ได้อยู่กับลูกนับชั่วโมงได้ เวลานั่งดูละครเรื่องนี้ มันทิ่มตำหัวใจคนเป็นพ่อเหลือเกิน มันรู้สึกแทนตัวละครในเรื่องได้แทบจะทุกความรู้สึก มันเข้าใจโดยไม่ต้องมีบทพูด หรือคำบรรยายใต้ภาพ เนื้อเรื่องมันก็ใช่ เพลงประกอบมันก็ใช่ แถมตัวแสดงก็ยังใช่อีก

แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ผมด่าว่ามันเป็นละครทุเรศสำหรับผมได้ยังไง